Jak często decydujecie za dziecko? Czy każda decyzja jest dobra?

Kurczę, nie spodziewałam się takie odzewu z Waszej stronie po udostępnieniu wpisu Segritta na temat przekłuwania uszu dzieciom. serio. Nasz profil na facebooku: mamowymi.pl . Napisałam, że popieram Jej zdanie i tego nie zmieniam. Dla mnie jest to nieuzasadniona potrzeba rodziców … bo nie tego malucha przecież! come on! Nie będę pisać o tym, bo Sergitta dobrze to ujęła i podpisuje się pod tym.

Chciałam zapytać Was o to czy uważacie, że decydowanie za dziecko (szczególnie kiedy jest bobasem i nie ma najmniejszej szansy się sprzeciwić) jest zawsze dobre? Czy nasze decyzje aby na pewno nie sprawiają bólu, czy są słuszne i czy mamy prawo wymagać od dzieci tego czego my chcemy? Wiadomo, że nie chodzi tu np. o wybór sukienki czy butów, które chce ubrać. Chodzi np. o kolczyki, bo nikt mi nie wmówi, że maść czy zamrażanie ucha OMG! albo co lepsze „dobra kosmetyczka” sprawią, że ten zabieg nie będzie bolał, że dziecko nawet nie „zapiszczy”, że później proces gojenia nie boli – NO WAY! Wiem, że to sprawa bardzo indywidualna i te mamy, które zdecydowały się na przekłucie będą bronić tego jak mogą. Nie uważam, że są gorsze, nawet przez myśl mi to nie przejdzie. Jednak czasem nasze wybory nie są uzasadnione potrzebą dziecka a naszymi „fanaberiami”. Nie przekonuje mnie również argument, że „ja miałam przebite uszy jako bobas i tego nie pamiętam, więc moja córka też nie będzie”…tyle w tym temacie.

Mam koleżanki, znajome których córki noszą kolczyki od bobasa. Nie sprzeczamy się na ten temat, bo to ich decyzja, moje zdanie znają i jakoś nie przestałyśmy się kolegować 😉

A co myślicie na temat „małych piękności”? Chodzi mi tu głównie o rozpowszechniony w Ameryce kult konkursów piękności i w tym konkursów dla takich małych dzieci. No ja czasem mam ochotę wyciągnąć taką jedną i drugą matkę z tv i rozszarpać. Na TLC oglądam taki program jak 'Toddlers and Tiaras’ o takich konkursach, gdzie mamy „wystawiają” już dzieci od ich urodzenia! Ok, jeśli jest to jakaś forma zabawy i widać, że sprawia to dziecku frajdę, ale w większości przypadków wiąże się to zawsze z płaczem, zmęczeniem, szarpaniem przez fryzjera czy kosmetyczkę. Dzieci cały dzień są przygotowywane, matki podają im „specjalne napoje” – nie wiem co to, ale tak to nazywają (kiedyś obiło mi się o uszy, że to coś z kofeiną – dla 3 latki kofeina?) żeby były pobudzone podczas występów. Często wypowiadają się mamy tych dziewczynek/chłopców, że są dumne, ich dzieci to skarby i kochają nad życie, że spełniają swoje marzenia i idą ich śladami, bo np. mama była miss Nebraska i nie przeszła nigdzie dalej, ale jej córka to zostanie miss Ameryka przecież. Rzadko trafia się mama, która wycofuje się z rywalizacji o koronę kiedy jej dziecko płacze, mówi, że nie chce iść na scenę i widać, że ma dość. Wiecie co zazwyczaj robią rodzice? Przekupują. Rozumiem, że mają pieniądze, możliwości itd., ale szantaż typu „nie wyjdziesz na scenę to nie dostaniesz kucyka” spowodował, że spadłam z kanapy. Niektóre dzieci są już tak owładnięte chęcią wygranej, że wypowiadając się przed kamerą nie ukrywają, że jada na zawody pokonać wyłącznie jakaś jedną swoją rywalkę, która stwarza im konkurencję. Czteroletnia dziewczynka z chęcią „zniszczenia konkurencji”, to co to będzie później. Liczę na to, że to mija. Chyba nie tak powinno wyglądać dzieciństwo. Nie wg mnie przynajmniej.

Często decydujemy za nasze dzieci. Szczepienia, chrzest czy wybór szkoły to ważne decyzje jedne z wielu, które należą rodziców. Musimy zastanawiać się czy podejmujemy krok w odpowiednim kierunku. Powinniśmy częściowo być jasnowidzami i zaglądać w przyszłość. Ciężko podejmować ważne decyzje, te mniej przychodzą ot tak! Taką „mniej” dla niektórych mam wrażenie, że jest to przekłuwanie uszu niemowlakom. Każda decyzja, którą podejmujemy za dziecko ma odzwierciedlenie w jego przyszłości. Minie jeszcze sporo czasu zanim będziemy mogli powiedzieć – a widzisz, uczysz się na swoich błędach córko/synu. Do tego czasu zastanawiajmy się czy faktycznie czasem warto coś robić, czy jest to niezbędne i czy nie męczymy dziecka swoimi niespełnionymi ambicjami.

Do następnego, xoxo.